De eerste week

Beste lezers,

Op dit moment zit ik precies een week op Aruba. Deze maandagavond pak ik rust (even bijkomen) en dat is ook gelijk een mooi moment om mijn eerste blog ooit te schrijven.

Het begon allemaal vorige week zondag toen ik verbleef in Amsterdam, zodat ik de volgende ochtend niet zou hoeven haasten naar het vliegveld. Dit gebeurde ook niet, want ik werd voor mijn wekker wakker. Het inchecken en alles wat daarbij hoort verliep gelukkig ook soepel. Toen was het tijd om te gaan vliegen. Een bijna 10 uur durende vlucht. Ik zat naast aardige mensen. Verder om te vermaken had ik een tijdschrift en ik kon stiekem films meekijken bij een mevrouw links voor me. De tijd vloog voorbij.

Eenmaal op het eiland aangekomen werd ik opgepikt door familie en ben ik meteen wat gaan eten. Een echte Arubaanse visschotel van bijna hetzelfde level als die van Snack Roma. Een goed begin en het was ook nog eens lekker 25 graden buiten. Vervolgens ging ik naar het appartement. Eenmaal op mijn kamer had ik wat andere ideeën over de indeling van mijn kamer, dus richtte het naar mijn eigen smaak in. Er is goed in te leven nu. Mijn lamp was wel kapot, maar ik kreeg een nachtlamp ter vervanging. Erg vriendelijk personeel! Na mezelf te hebben opgefrist ging ik slapen, ik denk dat ik binnen 3 minuten in slaap was gevallen.

De dag erna heb ik een beetje de omgeving verkend, rondjes over het eiland gereden en boodschappen gedaan om toch te kunnen overleven. Ik haalde eten, drinken en Redcups.

Op woensdag 17 februari is dan mijn eerste stagedag. Mijn stageplek is de Sociaal Psychiatrische Dienst, afgekort de SPD in Oranjestad. Hier ga ik stage lopen in de functie van Sociaal Pedagogisch Hulpverlener. Het is ambulante psychiatrie, wat betekent dat de zorg buiten een instelling wordt verleend. Ik ben benieuwd wat me te wachten staat. Het is rond 6:15 en dat is voor mijn doen best vroeg, maar ik ben totaal niet moe. Positieve energie!

Ik kom binnen op mijn stageplaats en wordt hartelijk verwelkomt door een collega. Vervolgens maak ik kennis met de andere collega’s, waaronder ook mijn stagebegeleider. Ze zaten in een overleg. Elke ochtend is er een overleg, in het Papiaments. Lastig voor mij omdat ik er ‘hopi’ weinig van begrijp, maar ik heb van een collega al een boekje gekregen zodat ik het kan leren.

Na het overleg was het tijd om aan het werk gaan. Ik ging met een collega op pad. Deze collega mag ook medicatie uitzetten en toedienen. We gingen naar San Nicolaas, dat is een buurt op Aruba waar veel psychiatrische patiënten uit het klantensysteem van de SPD zijn. Er is gelijk een goede klik met deze collega en we blijven maar praten met elkaar toen we op weg waren naar het ziekenhuis in San Nicolaas. Oja, tussendoor kwamen we nog een patiënt tegen die mijn collega ook nog hulp zou verlenen. Deze patiënt krijgt dan medicatie toegediend en krijgt geld om de huur mee te betalen. We zijn nog niet weggereden of de patiënt loopt al weg om drugs te gaan halen van het geld. Hij zegt dit ook heel open en eerlijk. Dit verbaasde me wel. Mijn collega zei al dat ze veel hebben geprobeerd met hem, maar dit zijn geld is en ze hem niet kunnen tegenhouden.

In het ziekenhuis zaten we op een post om patiënten te controleren en medicatie toe te dienen. Ik mag dit natuurlijk niet doen, maar mijn collega is ook Verpleegkundige B. Het is zeker leerzaam om hierbij te zijn. Er kwamen (ex) drugsverslaafden langs met een psychische stoornis. Vooral met schizofrenie. Dit soort patiënten werd door mijn collega omschreven als ‘doubletroubles’. Tijdens de behandelingen van deze patiënten kreeg ik ook hun verhalen en achtergronden te horen. Toen besefte ik nog maar eens hoe goed ik het eigenlijk heb. Ik ben een erg dankbaar persoon, maar als ik dan mensen om mij heen zie die helemaal kapot zijn gegaan aan een verslaving, vrijwel alles hebben verloren, is dat nog maar eens een extra bevestiging.

Toen we klaar waren in het ziekenhuis heb ik nog wat andere delen van het eiland gezien, waaronder Paradera en Savaneta. De mooie kustlijn vanaf de andere kant is ook écht mooi. Een helder blauwe zee, witte stranden. Vervolgens gingen we op bezoek bij een patiënt die zat in een vrijwillige psychiatrische opvang . Deze opvang lag in een woestijnlandschap in San Nicolaas. Bij deze opvang kwam ik ook een man tegen die de straathonden hoorde praten. Vervolgens vermoordde hij deze honden. Hoe vaak die dit gedaan heeft, ik heb geen idee, maar het is natuurlijk wel een geldige reden om in een opvang te zitten.

Ik kijk met een bijzonder gevoel terug op mijn eerste stagedag. Ik heb in één keer een stap gezet in een compleet andere wereld, maar het is leerzaam. Collega’s zijn ook tof. Mijn stagebegeleider nodigde me zelfs uit om een keer mee te gaan vissen. ’s Avonds ben ik nog naar een salsa avond geweest, maar zelf heb ik nog niet gesalsadanst. Misschien op een dag?

Na goed geslapen te hebben was het tijd voor de 2e stagedag. Wat zou deze dag mij weer brengen? Na het ochtendoverleg in het Papiaments, en ook een kort samengevatte vertaling voor mij gingen we naar een vrouw die een psychose heeft opgelopen, nadat ze heel veel politie heeft gezien tijdens een arrestatie. Hierdoor voelde ze zich wellicht erg bedreigd en angstig. Samen met de collega van gister, twee stagiaires en een psychiater uit Cuba, die veel wegheeft van Silvio uit the Sopranos, gingen we op pad. We waren op weg naar het politiebureau, omdat de vrouw hier in een politiecel zat. Aangekomen op het bureau werd er eerst wat overlegd tussen de politie en mijn collega’s. Vervolgens werd de vrouw uit de cel gehaald en gaf iedereen een high five. Het was best een stevige vrouw en ze oogde ook wel rustig. Vervolgens gingen we naar de kantine, waar de collega’s met de vrouw gingen praten. Er was ook medicatie meegenomen om toe te dienen, maar deze wilde ze niet innemen. Opeens was ze niet zo rustig meer, maar ze werd niet agressief. Wat ze wel deed, ze pakte het recept van de medicatie, een papiertje, en stopte deze in haar mond. Vervolgens at ze het op. Oké, best bijzonder. Hierna werd ze weer naar de politiecel gebracht en werd er gekozen om haar met de ambulance af te voeren naar het PAAZ, dat is het psychiatrisch ziekenhuis op het eiland. Toen de ambulance kwam wilde de mevrouw ook niet meewerken, en werd ze vervolgens met gordels vastgezet en vervoerd. Dit gaat er best anders aan toe dan in Nederland.

Hierna zijn we langs een dagopvang voor drugsverslaafden geweest. Deze dagopvang werd momenteel nog maar gerund door 2 personen. Ze zaten dus echt met een personeelstekort. De patiënten hierzelf waren over het algemeen wel rustig, omdat ze vaak moe waren, na een nacht drugs gebruiken. Er werden op deze dagopvang ook workshops georganiseerd voor de patiënten. Zo was er een mevrouw die een project samen met de patiënten heeft opgesteld, waarin ze kunst ontwerpen, zoals bijvoorbeeld schilderijen. Vervolgens worden deze verkocht en dit levert ook geld op voor de dagopvang. Mooi!

Op de terugweg zijn we nog langs een patiënt geweest met schizofrenie en suïcidale neigingen. Eigenlijk zou de patiënt naar het psychiatrisch ziekenhuis moeten, maar daar was vandaag geen plaats, dus werd er spoedmedicatie toegediend. Het is wel erg dacht ik bij mezelf dat er geen plaats voor iemand die het echt nodig heeft, maar waarschijnlijk heeft iedereen de zorg nodig die in het psychiatrisch ziekenhuis verblijft. Toch vond ik het wel opmerkelijk. Met een collega had ik het erover en hij zei dat er heel veel vraag is op het eiland naar een opvang voor psychiatrische patiënten of een soort rehab. Zoiets is er helemaal niet. Dus voor de ondernemende lezer, als JIJ een eigen psychiatrische instelling opzet voor 24uurs zorg of een instelling voor een gedwongen opname, sla je een gat in de markt.

Vrijdag, de laatste dag voor het weekend. Het gaat er dan ook rustiger aan toe op stage. Ik citeer een collega: “Op Aruba chillen we.” Ik ben nog op pad geweest met een collega en we hebben de vrouw van gisteren, die spoedmedicatie werd toegediend, bezocht en vervolgens werd ze wel naar het PAAZ gebracht. Er is weer plaats. We hielden een pauze op Baby Beach (zoek maar plaatjes op Google), want naast het drukke werk moet je ook CHILLEN. Hier zagen we ook nog twee schildpadden en een blauwe leguaan. Wat ik al eerder zei, de vrijdag is relax. Het was weekend. ’s Avonds heb ik gegeten bij bij Marina Pirata, dat ligt in Savaneta. Dit is een erg leuk restaurant, aan de zee. Ik zat vlakbij het water, dus het is wel opletten om er niet in te vallen. Dit is echt een restaurant voor als je eens even lekker romantisch wilt doen. ’S Avonds ben ik nog naar Gusto geweest, dat is een club in Noord.

Zaterdag was dan de 1e eerste stranddag. Het strand waar ik ben geweest is het strand van Baby Beach (nu moet je echt Googlen). Het was top. ’s Avonds nog naar het Hardrock Café geweest. Hier speelde een live band. De muziek was in het begin niet mijn smaak en de band speelde op volume 200, maar toen kwam er een nieuwe artiest. Hij maakte er wel een party van. Vervolgens weer naar Gusto geweest en net als gister was het ook gezellig.

Zondag ben ik naar het strand van Palm Beach geweest. Dit is ook een mooi strand. Van een ander niveau dan het Badstrand bijvoorbeeld. ’S Avonds nog naar Moomba Beach geweest. Dit schijnt vaak leuk te zijn op zondagavond en dat was het ook. Er ging ook een vrouw van begin 60 een soort van twerken op de bar (lol).

Tijd voor een conclusie. De eerste week hier is me goed bevallen. Veel indrukken opgedaan en een beter beeld van het eiland gekregen. Het gaat me wel lukken om het hier de komende tijd vol te houden. Ik geef de eerste week als eindcijfer een ruime 8.

Liefde.