Leef de zomer in de winter

Beste lezers,

Tijd voor een update vanuit het zonnige Aruba. Ik heb het nog steeds naar mijn zin hier en ik leef de zomer in de winter. Na een maand heb ik weer nieuwe ervaringen en belevingen opgedaan, die ik graag met jullie deel. Lees het hier!

Het weer is tot op de dag van vandaag prima, de mensen zijn relaxed (ik heb nog weinig stress gezien), het eten is goed en de stranden natuurlijk, die zijn ook mooi. Ik heb ze nog niet allemaal bezocht, maar op dit moment staat Arashi Beach voor mij bovenaan. Wit, fijn zand en een mooie helderblauwe zee (net als bijna alle andere stranden hier eigenlijk). Over de helderblauwe zee gesproken, in mijn vorige blog vertelde ik dat ik ging vissen of tenminste de zee op zou gaan. Dat heb ik gedaan en het was echt bijzonder. Bij het Rif van Barcadera gingen we varen en vissen. Ik was met 2 Arubanen meegegaan die al veel ervaring hadden op zee, dus dit gaf ook wel een gerust gevoel. Het is toch net een beetje anders dan met 1,5 meter diepte te gaan zwemmen voor de kust. In ieder geval, we waren ongeveer 10 minuten op zee, toen we een groep dolfijnen zagen! Ik heb 1 keer eerder wilde dolfijnen gezien en dat was van een grote afstand, maar nu van heel erg dichtbij. Tijdens het varen, bleven de dolfijnen ook naast de boot zwemmen. Wat is de natuur toch mooi! Vervolgens gingen we verderop een spot zoeken om te vissen. Bij de eerste spot werden er een paar vissen gevangen, maar dit was niet the place to be van vandaag. We gingen dus naar een andere plek en hier hadden we meteen meer succes. Ik heb zelf een Brazil gevangen. Niemand wist precies hoe deze vis in het Nederlands heet, maar het was best een grote vis. Oja, er vloog ook een vliegende vis door de boot. Deze vloog echt hoog en ik was hiervan best onder de indruk. Het was toen al donker en je ziet dus niet zoveel om je heen en dan komt er ineens een vis door de lucht vliegen. Dit was best heftig, maar gelukkig bleef het bij deze ene. Verder was het erg gezellig aan boord, heb ik veel bijzondere vissen gezien en een haai van 1,5 meter. Prima dag dus.

Ik maak even een switch naar mijn ervaringen op stage. Zoals in het vorige blog te lezen viel, loop ik stage in de ambulante psychiatrie. Dat houdt in dat ik niet veel op kantoor zit, maar de werkzaamheden vooral buiten de instelling plaatsvinden. Een paar opvallende gebeurtenissen tijdens deze werkzaamheden zal ik met jullie delen.

Op een dag zijn we, een collega, 2 andere stagiaires en ik, langs geweest bij een patiënt met schizofrenie die verkeerde in een psychose. We kwamen aan en de man was onrustig en boos. Hij lag op bed te schreeuwen naar een lamp aan het plafond en stond dan weer op om rondjes te gaan lopen door de kamer. Ik begreep er in eerste instantie niet veel van, maar wat bleek achteraf? De man dacht dat al zijn botten uit zijn lichaam waren gestolen en dat hij hondenbloed in zijn lichaam had gekregen. Als ik dit zo hoor klinkt het bijzonder, maar het lijkt me ook erg om dit te ervaren. Ik zeg het vaak, maar kan het blijven zeggen: gezondheid is een groot goed. Ik heb ook wel een lichtpuntje opgemerkt tijdens dit huisbezoek en dat was de liefdevolle zorg van zijn vrouw. Dit was erg mooi om te zien.

Tijdens een ander huisbezoek was er een patiënt die mij de hele tijd aankeek en begon te glimlachen. Eerst vond ik het wel grappig, toen werd het ongemakkelijk en begon ik me af te vragen waarom. Uiteindelijk zei zijn moeder dat ik heel erg leek op de priester uit Colombia. Hetzelfde gezicht, hetzelfde haar. Dat kon ik van tevoren natuurlijk ook niet weten. Ik heb wel eens gelezen dat iedereen een dubbelganger heeft op de wereld en misschien is die van mij dus wel heel dichtbij. Een soort Orphan Black in het echt.

Bij een ander huisbezoek was er een oudere dame waarvan de familie wil dat ze naar een verpleeghuis gaat. Voor haar eigen veiligheid is dit ook wel het beste, want ze kookt namelijk regelmatig met een groot kampvuur in haar huis. Ja echt waar! Tijdens de gesprekken met deze vrouw keek ze soms ook de andere kant op en begon dan te praten. Ik zag dan niets, maar zij ziet dan mensen waarmee ze communiceert. Dit waren geen kwade mensen volgens haar, alleen wij mochten niet het huis binnenkomen. Er wordt nu verder gekeken naar een vervolgplaatsing in een verpleegtehuis.

De allereerste patiënt die ik tegengekomen ben tijdens mijn werkzaamheden, waar ik ook naar verwijs in mijn eerste blog, is de man die van zijn gekregen geld om de huur mee te betalen meteen drugs ging halen. Toevallig raakte ik in gesprek met hem en hij heeft een hele tijd in Nederland gewoond. Zelfs in Vlissingen gewerkt! Wat een kleine wereld. Hij vertelde mij over hoe de drugs hem kapot heeft gemaakt. Ik heb nu met eigen ogen gezien wat een impact het op iemands leven heeft. Tuurlijk, een persoon gebruikt zelf, maar een verslaving is heel erg. De man gebruikt nu veel minder drugs dan voorheen. Dit vind ik zelf knap van hem, omdat er op Aruba ook geen rehab is op het gebied van drugs. De vriendelijke man heeft ook plannen om in de toekomst weer naar Nederland te gaan, maar eerst moet hij hier nog voor werken. Het is iemand die vooruit kijkt, ondanks hij al zoveel heeft verloren. Daar heb ik respect voor.

Deze ervaringen op stage vond ik bijzonder om met jullie te delen. Het is ook niet zo dat alle patiënten zulke extreme verhalen hebben. Hier op het eiland valt het alleen meer op, omdat Aruba best klein is in vergelijking met bijvoorbeeld Nederland. Er zijn heel veel patiënten die goed in de maatschappij functioneren en af en toe medicatie of extra ondersteuning nodig hebben. Voor mij is het in ieder geval heel leerzaam om zoveel verschillende mensen tegen te komen.

Weer even een switch naar ervaringen van buiten mijn stagetijd. Op een dag was er een festival op het strand van Eagle Beach waar het erg druk was. Gyptian kwam hier ook optreden. Wie kwam ik hier tegen? Een vriend sinds wayback: Davey! We woonden bij elkaar in de wijk tot hij vertrok. Dit was nog voor onze tienerjaren. In de tussentijd hebben we elkaar nog een paar keer gezien, maar nu hier op Aruba, dat is wel bijzonder. Het was overigens ook nog een leuk festival.

Verder heb ik ook nog gesproken met iemand van de Arubaanse voetbalbond. Een nieuw werelddeel, dus ook nieuwe kansen, omdat ik het als voetballer in Europa niet zo ver geschopt heb. Ik werd uitgenodigd om eens een potje te komen voetballen bij een club, maar tot op heden ben ik nog niet op dit aanbod ingegaan (ik heb ook geen voetbalschoenen mee). Om nog even in de sportsfeer te blijven … Ik ben ook nog wezen kijken naar een baseballwedstrijd van mijn neefje. Baseball is de Engelse vertaling voor honkbal en ik heb wel gezien dat deze sport echt leeft hier. Zijn team had helaas net verloren, maar het was een spannende wedstrijd. Hij is overigens best goed erin (vind ik) en ook linkshandig (voordeel, net als linksbenig bij voetbal), dus wie weet breekt die op een dag wel door in de Major League Baseball.

Het is weer tijd om de balans op te maken. Na een maand kan ik zeggen dat ik mijn draai hier echt gevonden heb. Ik vermaak me prima en de weken lijken wel als dagen voorbij te vliegen. Morgen word ik ook nog eens geupgrade met een nieuwe huurauto. De eerste week gaf ik een ruime 8 als eindcijfer en voor de eerste maand laat ik dat cijfer ongewijzigd.

Liefde.